De kredietcrisis komt me de keel uit. Ik kan het niet meer horen, zien of luchten. Sinds de start van de crisis heb ik me altijd voorgenomen er geen woord over vuil te maken (ook omdat ik er niet veel verstand van heb), maar nu wordt het mij toch echt te gortig.
Overal waar je de laatste weken kijkt of leest speelt de kredietcrisis de hoofdrol. In de voetbalkantine wordt de zoveelste slechte grap over sparen in IJsland vertelt. De kranten vullen steevast de eerste twee pagina’s met onheilspellende kredietberichten. In elk nieuwsblok wordt gestart met het laatste nieuws over deze economische puinhoop. Zelfs het gevonden lichaam van Marlies van der Kouwe moest bij de NOS even wachten op het nieuws rond de nog altijd dalende koersen. Alsof je de ontdekking van buitenaards leven ondergeschikt stelt aan het zoveelste verlies van Feyenoord in de Eredivisie; het kan gewoon niet.
Persoonlijk heb ik niks tegen mediahypes. Ik moet zelfs zeggen dat ik de oneindige berichtgevingen rond Fitna en de moord op Van Gogh uitvoerig heb gevolgd. De krediethype heb ik tot nu toe maar gelaten voor wat het is. Totdat ik gister op de AD-site het bericht las met de titel Meer appeltaart door kredietcrisis. Een stuk over populaire etenswaar, waarin wordt gesuggereerd dat appeltaart populairder wordt door de kredietcrisis, terwijl een reden daarvoor niet wordt gegeven. Als er dit soort onjournalistieke stukken moeten verschijnen om iets ‘nieuws’ te produceren is het einde zoek.
Bovendien dragen de donkere berichten over de koersen niet bij aan een snelle opmars van de economie. Terwijl gewone burgers zich feitelijk nog nergens zorgen over hoeven te maken, gaan de eerste paniekmakers als hazewindhonden naar de bank om zo snel mogelijk al het spaargeld op te halen. Zoals een econoom laatst op de beeldbuis wist te melden ‘valt en staat de economie op basis van vertrouwen’. Ik ben een leek in de economie, maar vrij vertaald betekent dit voor mij dat als de media minder berichten over de crisis, mensen meer vertrouwen krijgen en de economie er weer sneller bovenop komt. Laten media deze verantwoordelijke rol eens op zich nemen, zonder angst bij de burgers in te boezemen.
dinsdag 28 oktober 2008
dinsdag 21 oktober 2008
Gewoon Vreemdgaan
‘Life is short, have an affair!’. Het klinkt als de slogan van een reclamecampagne van een malafide verzekeringsadviseur, maar alleen het woord affaire past er niet helemaal tussen. De slogan wordt gebruikt door de website www.secondlove.nl. Een online datingsbureau dat zich richt op de bezette man of vrouw.
Ben je de dagelijkse sleur helemaal zat? Heb je zin in een avontuurtje, maar wil je wel bij je vriendin blijven? Second Love doet alsof vreemdgaan aan de orde van de dag is en dat je er al helemaal niet voor hoeft te schamen. De site biedt bezette mensen met de kriebels een discrete methode aan om een gelijke te vinden. Zo kun je samen afspreken en ’s avonds gewoon bij je eigen vent of meisje in bed stappen, die natuurlijk niks van je zedelijke avontuurtje heeft gemerkt.
Een grijzende machoman, in het bezit van een veel jongere vriendin gluurt knipogend naar een jonge gebronsde alleenstaande vrouw in hetzelfde restaurant. Het is de reclamefoto van Second Love. Walgelijk, een bedrijf dat geld verdient aan bedriegende mensen. En niet zo’n beetje geld ook. Ook al wil ik mijn vriendin natuurlijk niet bedriegen, ik meld me voor de gein onder een gefingeerde naam op de site aan. Het verwachte addertje onder het gras wordt me al snel duidelijk. Een lidmaatschap voor een maand kost iets minder dan 70 euro!
Zeventig euro en je weet nog niet eens wat je achter de vergrendelde website aantreft. Misschien worden bedriegers hier wel bedrogen. Dat zou op zich wel een leuke grap zijn. Toch blijf ik het hele concept niet begrijpen. Wie betaalt er nu zoveel geld om zijn vriendin te kunnen bedriegen? Als het je zoveel geld waard is kun je de relatie toch beter meteen verbreken? Aan de andere kant geloof ik niet dat ik de bedoeling van Second Love begrijp. Geld verdienen aan het kapot maken van (succesvolle) relaties of zelfs gezinnen. Dan ben je volgens mij niet helemaal goed bezig.
‘Gun jezelf een affaire’ en betaal nu 300 euro voor een half jaar spannende contacten buiten je eigen relatie om. Is vreemdgaan nu zo gewoon?
Ben je de dagelijkse sleur helemaal zat? Heb je zin in een avontuurtje, maar wil je wel bij je vriendin blijven? Second Love doet alsof vreemdgaan aan de orde van de dag is en dat je er al helemaal niet voor hoeft te schamen. De site biedt bezette mensen met de kriebels een discrete methode aan om een gelijke te vinden. Zo kun je samen afspreken en ’s avonds gewoon bij je eigen vent of meisje in bed stappen, die natuurlijk niks van je zedelijke avontuurtje heeft gemerkt.
Een grijzende machoman, in het bezit van een veel jongere vriendin gluurt knipogend naar een jonge gebronsde alleenstaande vrouw in hetzelfde restaurant. Het is de reclamefoto van Second Love. Walgelijk, een bedrijf dat geld verdient aan bedriegende mensen. En niet zo’n beetje geld ook. Ook al wil ik mijn vriendin natuurlijk niet bedriegen, ik meld me voor de gein onder een gefingeerde naam op de site aan. Het verwachte addertje onder het gras wordt me al snel duidelijk. Een lidmaatschap voor een maand kost iets minder dan 70 euro!
Zeventig euro en je weet nog niet eens wat je achter de vergrendelde website aantreft. Misschien worden bedriegers hier wel bedrogen. Dat zou op zich wel een leuke grap zijn. Toch blijf ik het hele concept niet begrijpen. Wie betaalt er nu zoveel geld om zijn vriendin te kunnen bedriegen? Als het je zoveel geld waard is kun je de relatie toch beter meteen verbreken? Aan de andere kant geloof ik niet dat ik de bedoeling van Second Love begrijp. Geld verdienen aan het kapot maken van (succesvolle) relaties of zelfs gezinnen. Dan ben je volgens mij niet helemaal goed bezig.
‘Gun jezelf een affaire’ en betaal nu 300 euro voor een half jaar spannende contacten buiten je eigen relatie om. Is vreemdgaan nu zo gewoon?
maandag 20 oktober 2008
Mijn Zesde Zintuig
Ik heb een zesde zintuig. Ja, misschien kom ik nu een beetje met de deur bij jullie in huis vallen, maar het is echt waar hoor! Tenminste… als ik Peter van der Hurk moet geloven. De paragnost (wat heb ik toch een afkeer van dat soort types) was vandaag te gast bij Life & Cooking van Carlo & Irene, omdat hij de winnaar was van het door Beau van Erven Dorens gepresenteerde ‘het Zesde Zintuig – Plaats Delict’. Een programma dat onderdak biedt aan mensen die denken moordzaken met spiritualiteit te kunnen oplossen.
Van der Hurk noemde zichzelf in de uitzending van vanmiddag helderziend, heldervoelend en helderruikend. Toen Carlo Boszhard naar de laatstgenoemde spirituele eigenschap vroeg, antwoordde de ziener: “Ik kan ruiken of er in een ruimte werd geschilderd”. Mijn gedachten schoten terug naar vanochtend, want toen vond mijn onwaarschijnlijke openbaring van mijn zesde zintuig plaats. Ik kon namelijk bij het betreden van de voetbalkleedkamer meteen ruiken dat er iemand een gigantische bierscheet had gelaten. Hoera, ik ben helderruikend!
Van der Hurk noemde zichzelf in de uitzending van vanmiddag helderziend, heldervoelend en helderruikend. Toen Carlo Boszhard naar de laatstgenoemde spirituele eigenschap vroeg, antwoordde de ziener: “Ik kan ruiken of er in een ruimte werd geschilderd”. Mijn gedachten schoten terug naar vanochtend, want toen vond mijn onwaarschijnlijke openbaring van mijn zesde zintuig plaats. Ik kon namelijk bij het betreden van de voetbalkleedkamer meteen ruiken dat er iemand een gigantische bierscheet had gelaten. Hoera, ik ben helderruikend!
vrijdag 10 oktober 2008
Ontdek je gekje
“Het zal mij benieuwen wat ze met dat lege pand gaan doen.”
- “Ja, ze mogen er snel weer wat in zetten, nu trekt dat alleen maar van die hangjongeren aan.”
Meteen schiet mijn aandacht naar de vier meiden uit Nijverdal, afgelopen donderdag in de stoptrein richting Enschede. In hun beste Twents (waarbij vergeleken mijn ingeslikte lettergrepen en verlengde klinkers engelengezang zijn) hebben ze het over een leegstaand winkelpand, dat nogal de nodige rare figuren aantrekt. Het gesprek vervolgt even over enkele hangjongeren, maar neemt plots een andere wending.
“Ja, Pedo Willem loopt daar ook altijd rond”
- “Pedo Willem ja, die zag ik gister nog lopen.”
~ “En Flikkergait”
“Die is ook gek ja.”
- “Rooie Henkie hebben we ook nog”
“Ja maar Flikkergait slaat alles”
~ “Toen hij bij Man Bijt Hond was, haha! Wat een gekken hebben we in Nijverdal.”
Dan valt er een stilte in het gesprek. Gelukkig maar, want nu kan ik even bijkomen van de namenwaterval die de meiden zojuist hebben losgelaten. Pedo Willem, Rooie Henkie en Flikkergait. Vooral de laatste doet mijn onderzoekershart iets sneller kloppen. Na een korte zoektocht op het wereldwijde web vind ik Flikkergait en weet ik gelijk waarom hij de vreemde bijnaam draagt. De in 1930 geboren Gait uit Nijverdal vindt het op zijn oude dag nog erg leuk om ‘het’ met jonge jongens te doen. En daar maakt de oude snoeper geen geheim van! Dacht ik dat we in Enschede met de bebaarde jointjesrokende zwerver (die volgens de geruchten veel geld schijnt te hebben) en de ex-militair (‘Ik heb nog gevochten in de oorlog’) twee markante figuren in huis hebben; Flikkergait uit Nijverdal spant de kroon.
Het vierde, Indische, meisje doet voor het eerst haar mond open. Ik maak me klaar voor een nieuwe dorpsgek en heb de pen in de aanslag, een blocnote op schoot en mijn oren gespitst!
“Jongens, wat hebben we toch eigenlijk een kutrooster he?”
Flikkergait bij Man Bijt Hond. Na het zien van het filmpje laat zijn bijnaam niks te raden meer over.
maandag 6 oktober 2008
Ode aan Supermario
Toevallig sprak ik gisteren met mijn schoolkameraad Johan over de trainer van voetbalclub NEC, Mario Been. We maken er al geruime tijd geen geheim van dat we de langharige trainer zeer waarderen. Die waardering is uitgegroeid tot idolate uitspraken en stiekem begin ik zelfs een beetje van Mario te houden.
De Rotterdammer is een verademing voor de Nederlandse televisie; een trainer die zijn gelijke niet kent. Professionalisme, charisma, sportiviteit en humor: Wat wenst voetbalkijkend Nederland zich nog meer? Geen saaie, houterige persconferenties van Marco van Basten of scheldkanonnades van Louis van Gaal, maar alleen nog respectvolle, eerlijke én grappige uitspraken van Mario Been in Studio Sport graag!
Wie de jovele Been in huis haalt, heeft gegarandeerd de avond van zijn leven, want de eenmalig international is de koning van de droge opmerkingen. Zo verklaarde hij 30 augustus na een domme rode kaart van speler Rutger Worm (tweede gele kaart voor shirtje uittrekken) dat hij het geen slimme actie vond en dat Worm daarbuiten ‘ook nog gevaar op een verkoudheid’ liep.
Op de vraag of zijn spelers na de wedstrijd van gisteren tegen Feyenoord niet toe zijn aan wat rust, antwoordde Been met een droog gezicht en Rotterdamse accent: “Ja, we gaan twee weken naar de camping met z’n allen.”
Buiten alle gekkigheden om is Mario Been ook nog een uitstekend voetbaltrainer. De ex-Feyenoorder is al aan zijn derde seizoen in Nijmegen begonnen. Daar verloor hij sinds 16 februari dit jaar nog maar één officiële wedstrijd en wist hij zich met de NEC bovendien te plaatsen voor de groepsfase van de UEFA Cup. Volgend jaar zal Feyenoord staan smeken voor een getekend contract van ‘Mariodona’. Of Been volgend jaar al gaat terugkeren is maar de vraag, maar dát hij terugkeert bij Feyenoord is een zekerheid. Geluk voor de Rotterdammers, want met hem als coach, zal Feyenoord al met één been uit de problemen zijn. Supermario verdient een ode.
De Rotterdammer is een verademing voor de Nederlandse televisie; een trainer die zijn gelijke niet kent. Professionalisme, charisma, sportiviteit en humor: Wat wenst voetbalkijkend Nederland zich nog meer? Geen saaie, houterige persconferenties van Marco van Basten of scheldkanonnades van Louis van Gaal, maar alleen nog respectvolle, eerlijke én grappige uitspraken van Mario Been in Studio Sport graag!
Wie de jovele Been in huis haalt, heeft gegarandeerd de avond van zijn leven, want de eenmalig international is de koning van de droge opmerkingen. Zo verklaarde hij 30 augustus na een domme rode kaart van speler Rutger Worm (tweede gele kaart voor shirtje uittrekken) dat hij het geen slimme actie vond en dat Worm daarbuiten ‘ook nog gevaar op een verkoudheid’ liep.
Op de vraag of zijn spelers na de wedstrijd van gisteren tegen Feyenoord niet toe zijn aan wat rust, antwoordde Been met een droog gezicht en Rotterdamse accent: “Ja, we gaan twee weken naar de camping met z’n allen.”
Buiten alle gekkigheden om is Mario Been ook nog een uitstekend voetbaltrainer. De ex-Feyenoorder is al aan zijn derde seizoen in Nijmegen begonnen. Daar verloor hij sinds 16 februari dit jaar nog maar één officiële wedstrijd en wist hij zich met de NEC bovendien te plaatsen voor de groepsfase van de UEFA Cup. Volgend jaar zal Feyenoord staan smeken voor een getekend contract van ‘Mariodona’. Of Been volgend jaar al gaat terugkeren is maar de vraag, maar dát hij terugkeert bij Feyenoord is een zekerheid. Geluk voor de Rotterdammers, want met hem als coach, zal Feyenoord al met één been uit de problemen zijn. Supermario verdient een ode.
Mario Been in enkele seconden: Humor, Eerlijkheid en Respect
Abonneren op:
Posts (Atom)