Drama in Kakamega, Kenia

Negatieve reisadviezen moeten serieuzer worden genomen


Lekker in je zomervakantie een paar weekjes helpen in een arm Afrikaans dorpje. Vrijwillig de boel opbouwen en zo kansloze armen tenminste iets waardevols geven. Dat doen de mensen van vele hulporganisaties, zoals de stichtingen Livingstone en Simavi. Goed werk en de vrijwilligers steken er ook nog eens iets van op. Wie zou dan kunnen denken dat zo’n werkweek uitloopt op een groepsverkrachting van enkele jonge vrouwen?

Vorige week, toen twaalf Nederlandse jongeren van de Christelijke stichting Livingstone bijna klaar waren met het opknappen van een schooltje in het Keniaanse Kakamega, gebeurde het schokkendste dat ik de laatste maanden heb gehoord. Een groep van zo’n tien Kenianen, bewapend met een vuurwapen, wat harken en enkele speren, overviel het terrein waarop de vrijwilligers verbleven. Vanaf dan verandert het verhaal in een horrorfilm. Vijf Nederlandse vrouwen tussen 17 en 25 jaar werden verkracht en niemand kon iets doen, want de rest zat vastgebonden.

Kakamega op de kaart, in het paarse vlak

Ik vind het een schokkende gebeurtenis. Alleen al de gedachte dat een naaste zoiets zou overkomen maakt me misselijk. Echter komen de horrorgebeurtenissen in Kakamega voor mij niet als een verrassing. Helemaal niet nadat ik mezelf op internet heb ingelezen op Kenia en Kakamega.

Wat blijkt nu namelijk: al in januari van dit jaar zond het Ministerie van Buitenlandse Zaken al een negatief reisadvies uit voor Kenia. Met in het voor bijzonder enkele gebieden, waaronder, jawel, Kakamega.

‘Reizigers wordt geadviseerd waakzaamheid te betrachten en zich steeds goed op de hoogte te stellen van de actuele ontwikkelingen en de veiligheidssituatie in het land. De situatie kan her en der nog gespannen zijn, onder meer door de problematiek van de vele ontheemden en de onopgeloste onderliggende oorzaken. Dit geldt vooral voor de westelijke Riftvallei (nabij Kakamega, WL).’ (www.minbuza.nl)

Dit reisadvies is een half jaar na dato nog altijd niet ingetrokken, omdat de spanningen van na de Keniaanse verkiezingen in december 2007 nog altijd niet zijn bekoeld. Ook meldt de website van Buitenlandse Zaken dat de criminaliteit in Kenia bijzonder hoog is. Daarbij zou ‘seksueel geweld vaak niet geschuwd’ worden. Ik vraag mij af hoe een stichting of land ooit een groep met jonge meiden naar een land kan sturen waar de veiligheid op z’n zachtst gezegd ter discussie staat. Het is wel erg naïef om te geloven in de goedheid van de mens, opdat er niks ernstigs zal gebeuren als je je inzet voor de bevolking. Enkele reisorganisaties, zoals FairGroundFoundation, plannen zelfs geen excursies door het binnenland van Kenia, omdat de veiligheid niet te garanderen is.

Overal verschijnen citaten van hulporganisaties die beweren dat viezigheden als in Kakamega slechts incidenten zijn en dat de vrijwilligers van Livingstone zich op een beveiligd terrein bevonden. Nou laat me niet lachen. Als tien mannen met slechts één vuurwapen en wat huis-, tuin- en keukengerei een ‘beveiligd’ gebied kunnen overmeesteren, wordt er niet goed beveiligd. Zelfs in het stadhuis van Amsterdam zou je met deze middelen waarschijnlijk niet verder komen dan de eerste verdieping.

Ik wil niemand de schuld in de schoenen schuiven, maar feit blijft dat vijf meisjes zijn verkracht en dat ze, trauma’s al daargelaten, ondanks medicaties nog altijd in angst moeten afwachten op die laatste test die moet uitwijzen of ze zijn besmet met aids.

Vooral scholen in Kakamega krijgen de aandacht van hulporganisaties

In het vervolg moet er wat voorzichtiger om worden gegaan met de levens van de vrijwilligers. Het is onverantwoordelijk om levens te wagen voor het opbouwen van een schooltje. Dat zou moeten betekenen dat hulporganisaties geen mensen sturen naar gevaarlijke gebieden, tenzij de beveiliging wél goed is geregeld. Die hoop lijkt echter een illusie en dus is het wachten op een volgend incident.

Het is natuurlijk al triest dat er mannen op onze planeet rondlopen die tot dit soort dingen in staat zijn. Op de website van het AD staat dat de reden de grote armoede in het land zou zijn. Een stelling die niet deugd. Hoe arm je dan ook mag zijn, het geeft geen vrijbrief om je lusten te botvieren op jonge vrouwen. Ik hoop dat de daders, zodra ze gepakt worden, een hele lange, zware straf boven het hoofd hangt.

Mijn eerste publicatie!

Het is zover, mijn eerste publicatie als journalist is een feit. Nouja, het is eigenlijk al mijn tweede publicatie. In september 2006 hadden mijn klasgenoot Jitse en ik al eens een bericht in de Leeuwarder Courant over beroepsfantast Jeroen de Kreek. Deze internetadvocaat / wannabe-politicus / Balkenende-hater was vastbesloten onze premier achter slot en grendel te krijgen en zelf het land te besturen. Het tegendeel bleek waar. Meer dan een jaar na ons bericht kwamen diverse andere media met het verhaal van Jeroen de Kreek. Wij waren hen echter allang voor geweest!

Maanden geleden nam ik in eerste instantie voor school en het clubblad van mijn voetbalclub De Tubanters een interview af met ex-profvoetballer Kåre Becker. De geboren Zambiaan speelt tegenwoordig in de tweede klasse bij De Tubanters en was bereid wat over zijn profcarrière te vertellen. Tijdens het interview bedacht ik me dat het wel eens een leuk artikel zou kunnen worden voor een groter medium, omdat Becker enkele mooie anekdotes en uitspraken deed over zijn jacht naar succes in het profvoetbal. Zo gebeurde het dat ik via journalist Eddy van der Ley in zijn eigen blad ‘Koploper Magazine’ een publicatie kon regelen.


Voor het resultaat verwijs ik door naar de website van Koploper Magazine, waar sinds vandaag het interview is te bewonderen. Zo is mijn eerste interview een feit!

" Jonge talentvolle voetballers die plotseling uit het profvoetbal verdwijnen, het komt niet zelden voor. Zo ook Kåre Becker (30), nadat zijn situatie bij FC Zwolle niet meer te houden is. De huidige aanvaller van zondag tweedeklasser De Tubanters ziet het zelf als een ‘mindere periode’, maar is vastbesloten: ‘Ik heb altijd gezegd, ik keer terug in het profvoetbal.’ "

Lees het interview hier verder...

Three of a Kind 26: EK 2008: Het mooiste, beste en het slechtste

Jongens het is nu al twee weken geleden sinds de EK-finale is gespeeld. Ik heb alles even laten bezinken en kom nu met een verlate Three of a Kind. Johan je vroeg me een terugblik op het EK. Daarop heb ik besloten een rijtje op te stellen.

Beste elftal:
Het beste elftal hoeft voor mij niet perse de Europees kampioen te zijn, maar is het in dat geval wel. Nederland had een gooi naar die benoeming kunnen doen, maar dan had het zich niet zo moeten laten verrassen tegen de Russen. De Spanjaarden hebben daarentegen alles overtuigend gewonnen, ze zijn de terechte kampioen en hebben het beste elftal op het veld gehad.

Grootste tegenvaller:
Griekenland is mijn grootste tegenvaller. Hoewel ik ze in de verschillende EK-poules geen punt heb gegeven, had ik wel iets mee verwacht van de Europees Kampioen van 2004. Ze schopten echter geen deuk in een pakje boter en ik vind het zelfs een wonder dat ze tegen een B-team van Spanje wisten te scoren.

Beste speler:
Xavi Hernandez werd uitgeroepen tot de speler van het toernooi. Omdat ik niet erg veel op hem heb ik een andere beste speler gekozen. Arsjavin heeft te weinig gespeeld, maar liet een goede indruk op me achter. De Duitser Bastian Schweinsteiger vond ik erg goed dit toernooi, maar het meest overtuigend vond ik toch Wesley Sneijder. Wat een ontwikkeling heeft die jongen doorgemaakt! Hij liet tijdens het EK zien een volwassen voetballer te zijn geworden en hij was degene die Nederland tijdens haar wedstrijden op sleeptouw nam en nog iets in te brengen had tegen de Russen.

Grootste talent:
Een talent benoemen vind ik lastig. Ik ga daarom voor Cesc Fabrégas van Spanje. De 21-jarige aanvallende middenvelder toonde zich een volwassen speler tijdens het EK en was een spelbepalende factor in de Spaanse ploeg.

Beste Coach:
Dat kan maar één man zijn naar mijn mening. Wie van een elftal dat bestaat uit Zuid-Europese ego’s een hecht team kan vormen, dat voor het eerst sinds decennia een grote prijs pakt, doet het gewoon goed. Daarom is Luis Aragoñes mijn coach van het toernooi.

Mooiste doelpunt:
Het doelpunt van Wesley Sneijder tegen Frankrijk mocht er wezen, het doelpunt van de Turk Nihat tegen Tsjechië niet te evenaren en de vrije trap van Michael Ballack tegen Oostenrijk ongenadig hard. Mijn mooiste doelpunt van het EK is echter het doelpunt van Sneijder tegen Italië. Niet alleen omdat Sneijder de bal op een fraaie wijze achter doelman Buffon weet te richten, maar ook om de architectonische zetten van ‘Gio’ van Bronckhorst en Dirk Kuyt. De breedtepass van Gio is precies op maat en de wijze waarop Kuyt de bal richting Sneijder kopt is fantastisch.

Compleet onderschat:
Rusland is compleet onderschat. Door de media en door tegenstanders. Spanje wist de Russen twee keer overtuigend te verslaan, maar zowel de Grieken, Zweden als de Nederlanders gingen de boot in toen ze het legioen van wondertrainer Guus Hiddink zagen verschijnen. Een halve finale hadden weinigen voorspeld.

Zwaar overschat:
Frankrijk is totaal overschat op het EK van 2008. Hoeveel mensen dachten wel niet dat de sterrenequipe van Raymond Domenech hoge ogen zou gooien op het Europese Kampioenschap. Niets bleek minder waar. De ploeg faalde tegen Roemenië, kreeg billenkoek van Nederland en ging kansloos ten onder tegen de Italianen.

Grootste verrassing:
Ik vind Turkije de grootste verrassing van het toernooi. Eerlijk is eerlijk, wat de mannen van bondscoach Fatih Terim hebben gepresteerd is ongelooflijk en getuigt van grote mentale weerbaarheid. Er werd in vier wedstrijden in de laatste minuten gescoord. Alleen Duitsland was de Turken te slim af door nog later in wedstrijd te scoren.

Dit was goed:
De spanning was daar als nooit tevoren. Ik heb nog nooit met zoveel zenuwen naar de wedstrijden gekeken, omdat dit jaar iedereen van iedereen kon winnen. Neutrale toeschouwer ben ik niet heel vaak. Ik moet voor mezelf een land kiezen waar ik een grotere band mee heb. Dit jaar was dat (behalve Nederland) ook Duitsland. Logisch dat ik enkele spannende minuten heb doorstaan.

Dit kon beter:
De scheidsrechters. Ik weet dat het makkelijk is om te zeuren op het arbitrale trio, maar dit EK leken het wel conducteurs. Er werd gewoon teveel gefloten en te weinig gevoetbald. In het kader van de verschoning van het voetbal wilde UEFA-baas Michel Platini dat er strenger werd opgelet. Jammer, vind ik. Voetbal is nu eenmaal een contactsport en dat mag best wel blijken op het veld. Bovendien is het pietluttige fluiten Polen fataal geworden. De penalty voor Oostenrijk had nooit gegeven mogen worden, wat duw en trekwerk in het strafschopgebied is de normaalste zaak van de wereld.

Jitse, de Three of a Kind-trein moet weer een beetje op stoom raken. Ik stel voor dat je ons een voorspelling geeft van het aankomende eredivisieseizoen. Wie gaan er verrassen? Wie wordt kampioen en wie degraderen? Hoe vergaat het de Nederlanders in (de voorronde van) Europees voetbal?

Is Cairo er klaar voor?

Zondagmiddag op het terras van De Geus. Vier noeste werkers van de Albert Heijn, te weten Jesper, Allard, Niels en ikzelf, genieten van hun speciale biertje. Terwijl ik druk bezig ben met sms’en en Allard en Niels in een druk gesprek zijn verwikkeld ziet het oplettende oog van Jesper een bekende gedaante voorbijlopen. Het blijkt om Ellery Cairo te gaan, een voormalig voetballer van FC Twente. Ook weer een speler die zijn carrière in Twente terug op de rails heeft gezet. Daar zijn er talloze van op te noemen.

Jesper bedenkt zich geen moment en roept hem: “Ellery!” Op dat moment kijken ook wij op en zien tot onze verbazing dat de goedlachse Cairo, in bijzijn van vrouw en rasta-zoon de moeite neemt om een stukje terug te lopen. Jesper wil zijn handtekening op zijn nieuwste aanwinst, een Albert Heijnpet. Alleen schijnt de handtekening niet te willen lukken zonder pen, tot verbazing van Jesper zelf.

Omdat we Ellery die 20 meter niet voor niets willen laten lopen besluiten we maar een praatje met de rechtsbuiten te maken. Terwijl Niels en Allard vol bewondering zitten toe te kijken vraagt Jesper wat de voetballer op zondagmiddag in Enschede doet. “Een beetje rondkijken he, lekker in de stad.”

Nadat Cairo in 2003 afscheid nam van FC Twente speelde hij in Duitsland voor SC Freiburg en Hertha BSC. Zijn verhuizing in 2007 naar het Engelse Coventry City bleek echter een misstap. De carrière van de eens zo talentvolle Feyenoorder kwam in een zijspoor terecht en deze wil hij dit seizoen weer recht zetten bij NAC Breda. Toen ik van zijn transfer naar Breda hoorde vond ik het jammer dat Twente Cairo niet heeft geprobeerd terug te halen.

Cairo in het shirt van Coventry City

Terug voor De Geus vraag ik Ellery dan ook of hij al wel klaar is voor het nieuwe voetbalseizoen, na zo’n rotjaar. “Klaar? Ik heb er zin in om weer te voetballen, maar ik moet nog wel heel veel trainen.” Wij zijn tevreden en Cairo groet ons vriendelijk voor hij teruggaat naar zijn gezin. Voetballers die in hun vrije tijd de moeite nemen voor een praatje met een liefhebber, dat kan ik waarderen.

Mag dat?

Een greep uit de oude doos. Toen ik vanavond weer eens zat te surfen op Youtube kwam ik oude filmpjes tegen van Rembo & Rembo. Dit is werkelijk een klassiek programma. Twee ontzettende rare presentatoren die de meest onbenullige, vieze en flauwe sketches aankondigen.

Een onderdeel van het programma Rembo & Rembo is ‘Mag dat?’. In deze terugkerende sketch komt altijd een rare situatie voor. De persoon in het filmpje lost die situatie op een aparte wijze op en de beide Rembo’s doen daar hun uitspraak over. Heel erg flauw en vroeger (als 10-jarige) kon ik er dan ook niet echt om lachen. Als ik de scenes nu bekijk zie ik pas hoe geniaal flauw ze zijn.