Meer dan een jaar geleden schreef ik er al eens over. En nu zitten ze me weer aan te staren op EroTV. Nee stoeipoes Clarisse, brunette Nowemie, oma Greet3 en huisvrouw Nelleke6: ik bel/sms NIET naar jullie lekkere nummertjes en heb ook geen zin in een heet gesprek.
Ik kan veel hebben op televisie; ben niet kleinzerig en heb ook geen zwakke maag. Daarom kan ik zelfs kijken naar de verschrikkelijke programma's van Carlo & Irene, blijf ik wakker bij 'Hennie zoekt God' en probeer ik een actieve quizhouding aan te nemen tijdens 'That's the question' van perfecte schoonzoon en EO-corryfee Bert van Leeuwen. Maar sorry, de sexadvertenties op de commerciële zenders worden me iets te gortig. Even is het leuk, zo'n misvormde kraakstem die jeugdig en vlot moet lijken, maar doet overkomen als een iets te hippe zestigjarige die zich heeft verslikt in haar breinaald. Maar opwindend is wat anders als diezelfde stem je vertelt dat de hitsige buurmeisjes van net achttien wel een paar gaatjes voor je over hebben. Alsof een trillende strakgetrokken Marijke van Helwegen je vertelt dat je lichaam na plastische chirurgie mooi veroudert; het werkt averechts.
AstroTijd mag dan wel weer terug op tv zijn, een goede oplossing voor EroTV is het allerminst. Hoe vaker je het kijkt, hoe slinkser en afgelikter de 'gediplomeerde paragnosten' proberen het geld uit je portemonnee te kloppen. En eerlijk gezegd: het ziet er ook niet uit. Zo'n niets uitstralende rimpelige vrouw van middelbare leeftijd die je vertelt wat de liefde je brengt. Ze doen me vaak denken aan die WC-juffrouw die je - pulkend aan haar zware Van Nelle - met vriendelijke whiskeystem begroet als je de openbare toiletten betreedt. En je, wanneer je bij vertrek drie dubbeltjes laat stuiteren op het witte koffieschoteltje, met opgewekt 'dankjewel!' vanachter een besmeurde toiletpot bedankt voor je bijdrage.
Ieder zijn vak hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar paragnost moet wel het meest overschatte beroep van Nederland zijn. Je vult een aanmeldformuliertje in op een website, beschrijft je paranomale zintuigen en kunt met een beetje geluk zo achter de telefoon plaatsnemen.
Het lijkt zo'n kunst, die dames die bellers precies vertellen wat ze willen horen. "Het klopt helemaal", hoor je zo'n beller vaak bevestigend door de hoorn juichen. En je weet: ergens in Nederland zit een eenzame vrouw, 60+, met de telefoon in haar hand op de bank. Ze zucht en is opgelucht. Eindelijk iemand om te praten... eindelijk iemand die haar begrijpt. En dat is nou het jammerlijke; de paragnosten weten precies wat ze in de kuip hebben. Zondagnacht: "Ik voel ineens (want zo gaat dat bij paragnosten, ineens) een heftige pijn op de borst... kent u misschien iemand met hartproblemen?" aldus de paranormaal begaafde vrouw, een veertiger met Limburgs accent die regelrecht achter de informatiebalie van de bibliotheek lijkt getrokken. "O ja, die ken ik wel. Mijn overleden man", dient de aangeslagen belster van repliek. Iedereen kent iemand met hartklachten, dat is een inkoppertje. Bovendien bellen mensen niet voor niets naar AstroTijd; ze zitten ergens mee in hun maag. Eén en één is twee en de paragnost vervolgt: "Ja, uw man. Hij kwam al heel snel binnen. Dat was een man van 'doe maar normaal, dan doe je gek genoeg'. Dat zei hij ook altijd he? Hoe heet ie? Theo? Ja, dat zegt hij mij nu ook. Hij waakt over u en is trots op u. U moet gewoon een nieuwe relatie aan gaan hoor, zegt hij. Vindt hij helemaal niet erg, als u maar gelukkig bent." En de belster is in tranen geroerd. En ik denk: wat een zielige schijnvertoning.
Nog één voorbeeld dan. Willekeurige beller (gek genoeg altijd een vrouw) komt in de uitzending. Zware stem, beetje depri, je kent het wel. Paragnost weet genoeg, deze vrouw is negatief ingesteld. "Heeft u wel eens het gevoel dat u alleen voor anderen klaar staat, maar er niemand voor u is?" Hoppa, voltreffer. Iedereen heeft dat gevoel wel eens. Een depressief iemand al helemaal. Het is zo makkelijk. De vrouw klinkt wat kritisch ten opzichte van de paragnost. Ze krijgt vervolgens te horen dat ze paranormale gaven heeft en die verder moet ontwikkelen. "Ik raad u aan eens te bellen met één van onze privélijnen of een berichtje te sturen naar de sms-dienst." En zo wordt er geld verdiend.
Waar is de tijd van Edward van Erp. De bevlogen paragnost die nog wel eens een relletje in de uitzending haalde. Die sprak over comateuze echtgenoten en medische zaken en daarna werd bedolven onder een golf van kritiek. En de man van de doorgewinterde uitspraken en stevige oneliners als 'we moeten niet om de hete brij heendraaien' of 'de kat komt altijd op zijn pootjes terecht'. Heerlijk!
Terugdenkend aan de hoogtijdagen van CallTV, in de prehistorie van telefonische uitmelktechnieken krijg ik echter vooral weemoed naar de belspelletjes. Lieve nieuwe regering: mogen ze alsjeblieft terug op tv?
maandag 13 september 2010
vrijdag 20 augustus 2010
Gillette shirtsponsor vierde elftal Tubanters
Hij deed zomaar mee aan de dagelijkse prijsvraag van VI Oranje, het zomersportprogramma tijdens het WK op RTL 5. Bertus Friskes verscheen diezelfde avond nog met naam en clubnaam op de beeldbuis. De door hem gekozen 'speler van de dag', Chu-Young Park, schitterde 22 juni in de wedstrijd tegen Nigeria en leverde Bertus zodoende een dag later een Gillette scheerpakket en gesponsorde wedstrijdshirts voor een heel elftal op.
Lang heeft Bertus niet nagedacht over hoe de shirts te doneren. Het vierde elftal waarin bijna-schoonzoon Dennis Wijnberg sinds vorig seizoen speelt, leek de vrijwilliger van de Vriendenkring het juiste doel.
Zondag hing de sponsorcommissie het ingelijste nieuwe Gillette-shirt naast de andere shirts in de kantine. Maar niet voordat Bertus Friskes deze eerst officieel aan De Tubanters en vierde elftalspeler Dennis Wijnberg overdroeg.
Het vierde elftal bedankt Bertus voor zijn 'donatie' en is verheugd om als één van de weinige (24) teams in Nederland te mogen voetballen met Gillette als shirtsponsor. Gladgeschoren kijken zij uit naar de eerste bekerwedstrijd, 29 augustus tegen Avanti Wilskracht 6.
Lang heeft Bertus niet nagedacht over hoe de shirts te doneren. Het vierde elftal waarin bijna-schoonzoon Dennis Wijnberg sinds vorig seizoen speelt, leek de vrijwilliger van de Vriendenkring het juiste doel.
Zondag hing de sponsorcommissie het ingelijste nieuwe Gillette-shirt naast de andere shirts in de kantine. Maar niet voordat Bertus Friskes deze eerst officieel aan De Tubanters en vierde elftalspeler Dennis Wijnberg overdroeg.
Het vierde elftal bedankt Bertus voor zijn 'donatie' en is verheugd om als één van de weinige (24) teams in Nederland te mogen voetballen met Gillette als shirtsponsor. Gladgeschoren kijken zij uit naar de eerste bekerwedstrijd, 29 augustus tegen Avanti Wilskracht 6.
donderdag 5 augustus 2010
De LPG-Chinees
Als je dagelijks met de auto naar je werk gaat, raak je steeds meer gehecht aan de wagen. Het wordt je maatje, een soort vriendin, waar je lief en leed mee deelt. Je herinnert je de eerste keer. De eerste keer op de snelweg. De eerste keer harder dan 150 kilometer per uur. Het eerste krasje. De eerste boete.
Samen rijdt je de zonsondergang tegemoet. En samen passeer je weilanden met ochtenddauw. Je doorstaat heftige slagregens, nauwe bosweggetjes en afgelegen zandpaden. En vooral: je doorstaat samen doodsangsten.
Zo wil er op de Duitse wegen nog wel eens een ongewenste passant de weg op flitsen. Een volgevreten duif, een trage egel of een bange salamander. En vooral veel hazen. Zo rende er mij laatst een verre neef van Bugs Bunny tegemoet. Met sierlijke sprongen verscheen de haas uit een smalle zijstraat van de 100-weg. Elke beweging leek een eeuwigheid te duren. De haas, hangend in de lucht, midden op de geasfalteerde rijbaan. De plotselinge schrik van een naderend blauw projectiel, de angst in zijn felgroene ogen. Even zoekt hij het oogcontact met mij…. Ik knik naar hem en samen weten we het: hij is er geweest. Dan ploft mijn voet op het rempedaal en de trouwe auto wijkt piepend en schreeuwend uit richting de berm. Het zijn centimeters, maar de haas weet te ontkomen aan een bloederig eind op een Duitse landweg. Vanuit de roggevelden zal hij zijn leven nog eens overdenken; vandaag wordt hij niet het avondmaal van rondvliegende aasgieren.
Even verder wordt de Peugeot weer in het gareel gehouden…. Ditmaal slingert een groot kalf over de weg. Ja, je maakt wat mee op de Duitse wegen.
Mijn grootste angst doorstond ik echter afgelopen maandag. Moe van een lange dag werken ga ik tanken bij de Avia aan de grens langs de Knalhutteweg. Bij het naderen van de tankshop ankert een Chinees zijn Opel aan de LPG-pomp. Niets aan de hand, zou je zeggen. Maar bij terugkomst, op het moment dat ik in de auto wil stappen, schiet bij de verstrooide Chinees de buis los van zijn tank. Een grote wolk LPG-gas rijst twee meter voor mijn neus de lucht in. De Chinees lacht wat nerveus en probeert in allerijl de buis wederom te bevestigen. Enkele seconden later schiet deze weer los en opnieuw kiest het gas het luchtruim. Ik besluit niet langer te wachten, want met dit onhandig genie voor me kan de pomp elk moment de lucht ingaan. Op weg naar huis kijk ik nog één keer in de binnenspiegel. Geen rookwolk, geen huizenhoge vlammen. De benzinepomp staat nog. We kunnen er volgende week gewoon weer tanken.
Samen rijdt je de zonsondergang tegemoet. En samen passeer je weilanden met ochtenddauw. Je doorstaat heftige slagregens, nauwe bosweggetjes en afgelegen zandpaden. En vooral: je doorstaat samen doodsangsten.
Zo wil er op de Duitse wegen nog wel eens een ongewenste passant de weg op flitsen. Een volgevreten duif, een trage egel of een bange salamander. En vooral veel hazen. Zo rende er mij laatst een verre neef van Bugs Bunny tegemoet. Met sierlijke sprongen verscheen de haas uit een smalle zijstraat van de 100-weg. Elke beweging leek een eeuwigheid te duren. De haas, hangend in de lucht, midden op de geasfalteerde rijbaan. De plotselinge schrik van een naderend blauw projectiel, de angst in zijn felgroene ogen. Even zoekt hij het oogcontact met mij…. Ik knik naar hem en samen weten we het: hij is er geweest. Dan ploft mijn voet op het rempedaal en de trouwe auto wijkt piepend en schreeuwend uit richting de berm. Het zijn centimeters, maar de haas weet te ontkomen aan een bloederig eind op een Duitse landweg. Vanuit de roggevelden zal hij zijn leven nog eens overdenken; vandaag wordt hij niet het avondmaal van rondvliegende aasgieren.
Even verder wordt de Peugeot weer in het gareel gehouden…. Ditmaal slingert een groot kalf over de weg. Ja, je maakt wat mee op de Duitse wegen.
Mijn grootste angst doorstond ik echter afgelopen maandag. Moe van een lange dag werken ga ik tanken bij de Avia aan de grens langs de Knalhutteweg. Bij het naderen van de tankshop ankert een Chinees zijn Opel aan de LPG-pomp. Niets aan de hand, zou je zeggen. Maar bij terugkomst, op het moment dat ik in de auto wil stappen, schiet bij de verstrooide Chinees de buis los van zijn tank. Een grote wolk LPG-gas rijst twee meter voor mijn neus de lucht in. De Chinees lacht wat nerveus en probeert in allerijl de buis wederom te bevestigen. Enkele seconden later schiet deze weer los en opnieuw kiest het gas het luchtruim. Ik besluit niet langer te wachten, want met dit onhandig genie voor me kan de pomp elk moment de lucht ingaan. Op weg naar huis kijk ik nog één keer in de binnenspiegel. Geen rookwolk, geen huizenhoge vlammen. De benzinepomp staat nog. We kunnen er volgende week gewoon weer tanken.
donderdag 15 juli 2010
Duitsers
Het had wel wat weg van een slapstick, zo'n achtervolgingsscène in een oude aflevering van Starsky en Hutch bijvoorbeeld. Zo reed ik met mijn Peugeot door Eibergen, met in de verte de witte kentekenplaat van een Duitse BMW in mijn vizier. Om vijf minuten later in de achtertuin van de bestuurster te zitten, met op tafel een blikje Euroshopper cola.
Het blikje deed mij denken aan enkele weken terug, toen ik op weg naar het werk op de Nederlands-Duitse grens bij de Knalhutte werd staande gehouden door een Polizei-beambte. “Wohin gehtst du denn?”, werd er gevraagd door de agent, wiens vlassige blonde haarlokken wat verfomfaaid onder zijn strakke politiepet vandaan kwamen. “Eibergen? Das ist etwas aus die Richtung, ne?” Maar voor de rest was het een aardige kerel, die er zijn eigenzinnige trekjes op nahield. Zo komt bij het doorzoeken van de kofferbak een blikje Euroshopper Cola uit mijn tas gerold. In zijn handen tollend en met zijn neus bijna op ingrediëntenlijst van het blik gedrukt: “das sieht kömisch aus”. Ik mocht mijn weg vervolgen.
In de achtertuin in Eibergen vertelt de Duitse vrouw mij het verhaal dat de regio al twee dagen bezig hield. Een YouTube-filmpje waarop de vrouw in haar BMW door Oranje ‘supporters’ werd belaagd (dezelfde avond verwijderd door de filmster) haalde de website van Tubantia. In tegenstelling tot wat mensen op de site beweren (‘stelde niks voor’) legt de vrouw uit daadwerkelijk wel angsten te hebben doorstaan. Niet gek, als tientallen dronken gekken je de weg blokkeren, bier over je auto gooien, je voorruit verblinden met een Nederlandse vlag en massaal ‘alle Duitsers zijn homo’ zingen.
En dan vraag ik mij af; waar komt die haast aangeboren haat tegen onze oosterburen nu eigenlijk vandaan? Wat maakt het uitschelden van een Duitser ‘leuk’, maar wordt het racistisch als het om een willekeurige Turk of Afrikaan gaat? Ik zal er waarschijnlijk nooit achter komen – wordt het misschien van vader op zoon doorgegeven? Misschien is het ook wel jaloezie, want we hebben de Duitsers veel te benijden. Niet alleen zijn ze veel beleefder, gründlicher en zijn ze beter in autorijden. Ook is Duitsland het walhalla van bier, broodjes en Pascha, ’s lands en één van Europa’s grootste en gezelligste nachtclubs. En als dat niet iets is om jaloers op te zijn, weet ik het ook niet meer.
Voor mijn artikel op de site van TC Tubantia, klik hier.
Voor een bijbehorende filmpje (niet het originele helaas, want die was duidelijker) van de Duitse vrouw in Eibergen:
Het blikje deed mij denken aan enkele weken terug, toen ik op weg naar het werk op de Nederlands-Duitse grens bij de Knalhutte werd staande gehouden door een Polizei-beambte. “Wohin gehtst du denn?”, werd er gevraagd door de agent, wiens vlassige blonde haarlokken wat verfomfaaid onder zijn strakke politiepet vandaan kwamen. “Eibergen? Das ist etwas aus die Richtung, ne?” Maar voor de rest was het een aardige kerel, die er zijn eigenzinnige trekjes op nahield. Zo komt bij het doorzoeken van de kofferbak een blikje Euroshopper Cola uit mijn tas gerold. In zijn handen tollend en met zijn neus bijna op ingrediëntenlijst van het blik gedrukt: “das sieht kömisch aus”. Ik mocht mijn weg vervolgen.
In de achtertuin in Eibergen vertelt de Duitse vrouw mij het verhaal dat de regio al twee dagen bezig hield. Een YouTube-filmpje waarop de vrouw in haar BMW door Oranje ‘supporters’ werd belaagd (dezelfde avond verwijderd door de filmster) haalde de website van Tubantia. In tegenstelling tot wat mensen op de site beweren (‘stelde niks voor’) legt de vrouw uit daadwerkelijk wel angsten te hebben doorstaan. Niet gek, als tientallen dronken gekken je de weg blokkeren, bier over je auto gooien, je voorruit verblinden met een Nederlandse vlag en massaal ‘alle Duitsers zijn homo’ zingen.
En dan vraag ik mij af; waar komt die haast aangeboren haat tegen onze oosterburen nu eigenlijk vandaan? Wat maakt het uitschelden van een Duitser ‘leuk’, maar wordt het racistisch als het om een willekeurige Turk of Afrikaan gaat? Ik zal er waarschijnlijk nooit achter komen – wordt het misschien van vader op zoon doorgegeven? Misschien is het ook wel jaloezie, want we hebben de Duitsers veel te benijden. Niet alleen zijn ze veel beleefder, gründlicher en zijn ze beter in autorijden. Ook is Duitsland het walhalla van bier, broodjes en Pascha, ’s lands en één van Europa’s grootste en gezelligste nachtclubs. En als dat niet iets is om jaloers op te zijn, weet ik het ook niet meer.
Voor mijn artikel op de site van TC Tubantia, klik hier.
Voor een bijbehorende filmpje (niet het originele helaas, want die was duidelijker) van de Duitse vrouw in Eibergen:
zaterdag 19 juni 2010
Huize Etna
Naast het toilet in de badkamer van Huize Etna, dat zich onderaan de steile trap naar de woonverdieping van het studentikoze huis bevindt, ligt een Grazia. Hij is al door enkele vrouwenhanden beroerd, is aan de vouwen verspreid over de cover te zien.
‘Kathelijn (25): ik ben constant opgewonden’ weet het blad te melden. Ik moet eerlijk zeggen, mijn handen jeuken om stiekem een kijkje te nemen in het real life katern, alwaar het persoonlijke verhaal van de dame in kwestie in geuren en kleuren zal zijn opgetekend.
Ik doe het toch maar niet. De fantasie gaat zijn eigen beloop en met beelden van een constant opgewonden Kathelijn in mijn hoofd richt ik mij weer op het toilet, waarboven vier flikkerende kaarsjes voor het prille licht in de badruimte zorgen.
En stiekem overmant in mijn onderbuik een licht gevoel van medelijden, met Kathelijn welteverstaan. Of het is gewoon de Captain Morgan die begint te werken, dat kan ook.
Captain – ‘mix het met cola en het smaakt naar cola vanille’ – Morgan is een lichtzoete witte rum die je cola, zoals bewoonster van Huize Etna Britt al aangaf, inderdaad als cola vanille laat smaken. En laat cola vanille nu net één van mijn favoriete drankjes zijn, zoals ik sowieso wel houd van speciale varianten van de gevestigde merken. Voorbeeld?
Zo at ik in London, in de tijd toen Marsrepen nog echte repen waren in tegenstelling tot die zielige chocoplaquettes van nu, van de Mars Midnight.
In Duitsland zet ik mijn lippen al sinds ik me kan herinneren op een flesje Mezzomix, een mix van cola en sinas.
In Frankrijk ontdekte ik Coca Cola Orange, een drankje dat de Nederlandse markt jammer genoeg nooit heeft gehaald.
En in Kroatië maakte ik kennis met Cockta, naar wat ik eerst dacht een goedkope Cola-variant, maar niets bleek minder waar. Cockta – honderd procent Sloveense import – is gemaakt van rozenbottels. Voor de triviagekken onder ons: de bessen die groeien aan de hondsroos. De eerste drie slokken leken perfect, maar daarna ging het bijna direct weer via de slokdarm naar buiten. Nee, niet alle speciale drankjes zijn voor mij gemaakt.
Terug in Huize Etna nestel ik mij op de bank in de woonkamer. Nouja, nestelen. Ik zak diep weg en verdrink bijna tussen de zachte donkerblauwe kussens. Net op tijd kom ik weer boven voor een hap verse zuurstof.
Ik zit.
Tevreden grijp ik nog een kaasstengel uit een fleurig bakje dat – naar ik me heb laten vertellen – voorheen diende als plantenbak en ik kijk naar mijn voormalige Albert Heijncollega’s die een drankspel spelen. Even daarvoor vierde ik in het filiaal aan de Eschmarkelaan mijn definitieve afscheid van de grootgrutter. En op deze afterparty in Huize Etna drink ik voor de laatste keer een biertje met wat naaste AH'ers. Voor de laatste keer als collega tenminste, want stiekem hoop ik dat de avond nog een vervolg krijgt. Als was het maar om nog één keertje die Grazia te bekijken.
‘Kathelijn (25): ik ben constant opgewonden’ weet het blad te melden. Ik moet eerlijk zeggen, mijn handen jeuken om stiekem een kijkje te nemen in het real life katern, alwaar het persoonlijke verhaal van de dame in kwestie in geuren en kleuren zal zijn opgetekend.
Ik doe het toch maar niet. De fantasie gaat zijn eigen beloop en met beelden van een constant opgewonden Kathelijn in mijn hoofd richt ik mij weer op het toilet, waarboven vier flikkerende kaarsjes voor het prille licht in de badruimte zorgen.
En stiekem overmant in mijn onderbuik een licht gevoel van medelijden, met Kathelijn welteverstaan. Of het is gewoon de Captain Morgan die begint te werken, dat kan ook.
Captain – ‘mix het met cola en het smaakt naar cola vanille’ – Morgan is een lichtzoete witte rum die je cola, zoals bewoonster van Huize Etna Britt al aangaf, inderdaad als cola vanille laat smaken. En laat cola vanille nu net één van mijn favoriete drankjes zijn, zoals ik sowieso wel houd van speciale varianten van de gevestigde merken. Voorbeeld?
Zo at ik in London, in de tijd toen Marsrepen nog echte repen waren in tegenstelling tot die zielige chocoplaquettes van nu, van de Mars Midnight.
In Duitsland zet ik mijn lippen al sinds ik me kan herinneren op een flesje Mezzomix, een mix van cola en sinas.
In Frankrijk ontdekte ik Coca Cola Orange, een drankje dat de Nederlandse markt jammer genoeg nooit heeft gehaald.
En in Kroatië maakte ik kennis met Cockta, naar wat ik eerst dacht een goedkope Cola-variant, maar niets bleek minder waar. Cockta – honderd procent Sloveense import – is gemaakt van rozenbottels. Voor de triviagekken onder ons: de bessen die groeien aan de hondsroos. De eerste drie slokken leken perfect, maar daarna ging het bijna direct weer via de slokdarm naar buiten. Nee, niet alle speciale drankjes zijn voor mij gemaakt.
Terug in Huize Etna nestel ik mij op de bank in de woonkamer. Nouja, nestelen. Ik zak diep weg en verdrink bijna tussen de zachte donkerblauwe kussens. Net op tijd kom ik weer boven voor een hap verse zuurstof.
Ik zit.
Tevreden grijp ik nog een kaasstengel uit een fleurig bakje dat – naar ik me heb laten vertellen – voorheen diende als plantenbak en ik kijk naar mijn voormalige Albert Heijncollega’s die een drankspel spelen. Even daarvoor vierde ik in het filiaal aan de Eschmarkelaan mijn definitieve afscheid van de grootgrutter. En op deze afterparty in Huize Etna drink ik voor de laatste keer een biertje met wat naaste AH'ers. Voor de laatste keer als collega tenminste, want stiekem hoop ik dat de avond nog een vervolg krijgt. Als was het maar om nog één keertje die Grazia te bekijken.
Abonneren op:
Posts (Atom)