Over slechte acties, profiteurs en laatste werkdagen

Oke, eerlijk is eerlijk: de laatste actie van mijn werkgever Albert Heijn was niet zo'n succes. De 'laagste prijs garantie' zorgde voor boze klanten, veel onduidelijkheid over de actievoorwaarden en nog meer negatieve publiciteit. Maar om er nou een hobby van te maken om van de actie te kunnen profiteren, gaat ik wel erg ver, vonden mijn collega's en ik. Toch lopen er genoeg mensen rond die er alles aan doen om wat gratis flessen cola in de wacht te slepen.

Zoals die vrouw met rossig, krullend haar het bij de Albert Heijn Mirocenter altijd voor elkaar krijgt om 35% stickers te ontvangen om de meest onbenullige en uiteenlopende redenen en ze bij elke actie wel een addertje onder het gras vindt, werd ons filiaal aan de Eschmarkelaan vrijdagavond weer verrast door een bezoek van een inmiddels vaste actieprofiteur. De bewuste jongen loopt samen met een vriend door de winkel, zet zes flessen cola in zijn winkelwagentje en loopt de kassa voorbij, rechtstreeks naar de informatiebalie. Aldaar frommelt de jongen een papieren foldertje uit zijn binnenzak, met daarop grote groene cijfers en letters. 'Het is weer zover', lijkt Chantal achter de informatiebalie te denken. De jongen, zelf werkzaam bij de Miro, heeft er een hobby van gemaakt om tijdens de laagste prijs garantie zoveel mogelijk producten gratis te krijgen. Er is niks tegen in te brengen, want de jongen heeft gelijk: bij een lokale buurtsuper in Wageningen zijn de flessen Coca Cola net iets goedkoper dan bij de Albert Heijn. De zes flessen in zijn mandje krijgt hij gratis mee. 'En een appeltaartje?', vraagt hij brutaal, maar geheel conform de actievoorwaarden. 'Die hebben we niet meer', zegt Britt van het brood, die net haar laatste zoeternijen heeft verkocht. Teleurgesteld, maar zelfvoldaan stapt de jongen de winkel uit. Zwaaiend rijdt hij weg in zijn auto.

Op dat moment hebben we woorden te over om de trieste daad van de jongen te veroordelen. Bellen met een vriend in Wageningen, het foldertje laten opsturen per post en de auto pakken naar de Eschmarke: het moet allemaal bijna net zoveel hebben gekost als dat het de jongen heeft opgeleverd. En hij werkt nog bij Albert Heijn ook! Het is een schande. Dat laatste blijkt niet meer te kloppen. De jongen, een aardige gozer en bovendien een vaste lezer van mijn blog, heeft zijn drie contractjaren uitgediend en krijgt in deze crisistijden geen contract voor onbepaalde tijd aangeboden. Daarentegen staan vanaf volgende week weer twee 16-jarige giechelkontjes klaar om voor 2,50 euro per uur met chagrijnige gezichtjes quasilaks wat kassatoetsen in te drukken. 'Heeft u een Bonuskaart, meneer?' Het is de harde waarheid van de supermarktenwereld. De jongen draaide zijn laatste week en dit was zijn afscheidscadeau. Kan ik het hem nog steeds wel kwalijk nemen?

We gaan negen maanden terug, wanneer mijn laatste dagen bij de Miro geteld zijn. Vier jaar heb ik er dan gewerkt en ik ben toe aan iets nieuws, zoals de gloednieuwe promowinkel in de wijk De Eschmarke. Voor het eerst schrijf ik nu over mijn afscheid van de Miro, want, zo heb ik in de voorbije jaren geleerd, schrijf je dingen in frustratie vaak net iets te ruw op. Nu de frustratie en teleurstelling weg is – ik voel me thuis in het gezellige filiaal aan de Eschmarkelaan – kan ik er wat over kwijt. En een teleurstelling was het, de avond dat ik en 10 andere collega's na vier tot tien jaar trouwe dienst bedankt werden met een snoezige teddybeer en een gevuld doosje Merci. Vergeet ik bijna de riante bos bloemen te vermelden. Kosten voor de zaak: 0,0. Alles kon in de computer worden weggescand en zo worden verrekend met de vernietigingen. Het feest mocht bovendien niet uitlopen tot na 23.00 uur en er werd vriendelijk doch indringend verzocht vooral niet teveel alcoholische versnaperingen te drinken. Het zou toch eens wat kosten. De snoezige teddybeer kijkt tegenwoordig vanuit een kast over mijn kamer, de Merci was binnen dertien uur op en de bos bloemen…. Waar heb ik die ook alweer gelaten? Nee, een groots afscheid was het niet. Daar zijn allen die toen vertrokken het in ieder geval wel over eens. De tijd van leuke afscheidsborrels was toen al voorbij. Tegenwoordig worden er alleen nog handen gegeven. Als je gelukt hebt, althans, want er zijn andere voorbeelden te noemen.

Terugkomend op onze actieprofiteur. Triest of niet? Met het naderende einde van je contract – die je drie jaar fatsoenlijk hebt uitgediend – en de handdruk in het vooruitzicht kun je je toch geen beter afscheidscadeau wensen dan 24 pakken Mars ijs, 20 dozen crackers, 36 Mona puddingen en 16 sixpacks flessen cola? Ik trek mijn woorden terug, al had ik mijn daden wel tot mijn eigen filiaal beperkt.

Koffie en Cake

Afgelopen donderdag had ik een crematie. Nare woordencombinatie is dat eigenlijk, een crematie 'hebben'. Alsof het een tuinfeest is bij de achterbuurman die vorige week 43 is geworden: "Nee, ik kom niet sjoelen vanavond, ik heb een crematie." 'En volgende week?' "Euhm, nog niet zeker, ligt eraan wat mijn tante doet." Maar crematies en begrafenissen zijn bepaald geen feest, hoewel het soms anders doet vermoeden als ik de ontvangstruimte rondkijk.

Halverwege de ontvangstruimte, een grote kale zaal waar zich wel bijna driehonderd mensen hebben verzameld, knipperen twee bordjes: 'Stilte'. Voorzichtig proberen enkele mensen de gemoederen te bedaren door onderwijzend te sissen, maar velen schijnen dit niet te horen. "Ach Ans! Hoe is het? Waar ga je dit jaar naartoe op vakantie?" klinkt het links achter mij. "Ja, mijn zwager had daar ook altijd wel last van hoor, hahahaha" buldert een oude oma aan mijn andere zijde. En ergens verderop nemen drie grijzende mannen rustig het laatste voetbalnieuws door. Het gebeurt bij elke crematie, ik heb het bij de enkele plechtigheden in mijn familie ook meegemaakt. Mensen die het fatsoen niet hebben even hun mond te houden. Die een crematie gebruiken om oude contacten weer op te ratelen. Die getooid in bloemetjesjurk de ceremonie komen bijwonen. Waarbij alleen een hoed met veren ontbreekt om tot Prins Carnaval te worden omgedoopt.

Als ik dood ben, ben ik dood. Hopelijk ben ik dan een gelukkige, gezonde, oude man geworden, maar dat heb je slechts gedeeltelijk in je eigen hand.
Bij mijn crematie mag iedereen komen die maar wil.
Gekleed in blauw en zwart, want dat vind ik mooi.
En iedereen mag iets zeggen. Positief of negatief, dat deert niet.
Er mag worden gehuild, hoeft niet.
Er mag ook een kleine beetje worden gelachen, zolang het maar om mij is.
En alleen een lieve lach.
Een glimlach als van een kind.
Of een droevige lach.
Geen schaterlach.
Ook geen 'Donald Duck lach' die de hele bende bij elkaar knettert.

Er is koffie.
En fris.
Geen bier, zoals ik eens in de familie meemaakte. Bier, broodjes en hapjes: Het leek wel een bruiloft. In Duitsland hebben ze daar ook een handje van bij begrafenissen. Na de begrafenis vliegen daar hele broodmaaltijden over de tafels. En de laatsten gaan zwalkend van de drank naar huis.

Er is wel cake.
Euroshopper Cake.
Want die is goedkoop.
En lekker.
En vet.
Zo denkt iedereen 's avonds bij het uitwassen van de vetvlekken nog één keer aan mij.
Een afscheidscadeau.

En bij de ontvangstruimte staan vijf hele grote borden:

- STILTE -

21-12-12

Ergens in februari belde ik met Patrick Geryl, een Belgische onderzoeker en 2012-aanhanger.

Het klimaat verandert. Zo waarschuwde de voormalige Amerikaanse presidentskandidaat Al Gore ons drie jaar geleden met zijn film 'An inconvenient Truth'. Een ongemakkelijke waarheid. Zeker wanneer Al Gore voorspelt dat ons kikkerlandje langzaam wordt opgeslokt door het stijgende zeewater. De klimaatproblemen baart een groep mensen, onder wie de Belgische onderzoeker Patrick Geryl, andere zorgen. 2012 zal volgens hen weleens het laatste jaar van de aardse beschaving kunnen worden.

"Op 21 december 2012 zal er een volledige vernietiging van de beschaving plaatsvinden", laat Geryl vanuit België weten. Een rare gedachte, zo zullen velen denken. Maar Geryl klinkt serieus en is zó zeker van zijn zaak, dat er haast wel iets meer achter moet zitten. Bij vernietiging moeten we volgens Geryl niet meteen denken aan een ontploffende aarde. "Nee, de aarde wordt niet vernietigd, zoals sektes zullen beweren. Er zal alleen een vernietiging van de beschaving, zoals we deze nu kennen, plaatsvinden. Het leven zal op het grootste gedeelte van de aarde enkele jaren onverdraagzaam zijn." De schrijver/wetenschapper baseert zijn uitspraken op de Mayakalender, die eind 2012 aan een nieuwe periode begint.

Op 21 december 2012 eindigt namelijk een periode van 26.000 jaar op de Mayakalender, een zogenaamde baktun. De ingewikkelde jaartelling van de Maya's begint dan weer bij 0. Volgens geschriften van het Zuid-Amerikaanse volk gaat dit 'einde der tijden' gepaard met een grote verandering. Een verandering waar iedereen zijn eigen draai aan kan geven. Geryl zoekt het in de astronomie. Op 21 december 2012 staan de aarde en de zon op één lijn met het hart van onze Melkweg. Een situatie die volgens hem een zogenaamde poolwisseling kan inluiden.

"Overal zijn er aardbevingen en vloedgolven zullen tot twee kilometer hoogte reiken. Australië en West-Europa komen onder water te liggen", aldus Geryl. "Dit heeft allemaal met de verhoogde zonneactiviteit te maken. De zonnesterkte is op haar hoogtepunt in 2012 en het stijgende aantal zonnevlekken toont aan dat er iets groots te gebeuren staat. Net zoals 11.800 jaar geleden zal het magnetische veld van de zon gaan draaien. De polariteit van de polen draait om. Dit noemen we een poolwisseling." Een poolwisseling houdt in dat de magnetische Noord- en Zuidpool van positie veranderen. In de theorie kan bijvoorbeeld Nederland de nieuwe Noordpool en Nieuw-Zeeland de nieuwe Zuidpool worden.

Wetenschappers nemen de doemscenario's van Geryl en andere 2012-aanhangers met grove korrels zout. Volgens de Belgische onderzoeker een hele verkeerde instelling: "Wetenschappers geloven niet wat er te gebeuren staat, omdat de Maya-theorieën bij hen volledig onbekend zijn. Ze kennen de zonnecyclus niet, dus zeggen ze niets zinnigs."

Geryl heeft besloten het noodlot niet af te wachten. Samen met belangstellenden vertrekt hij naar Afrika, om een veilig onderkomen te zoeken voor het naderende onheil. "Afrika is na 2012 de veiligste plek om te zijn. Het ligt hoog boven de zeespiegel, dus het is onbereikbaar voor de hoge vloedgolven die zullen ontstaan door de veranderingen in het magnetische veld. Bovendien is er in Afrika amper nucleaire activiteit. In Europa, Azië en Noord-Amerika zit het vol met kerncentrales." Volgens Geryl zal er na de poolwisseling een wereldwijde nucleaire 'meltdown' plaatsvinden, wat inhoudt dat alle kerncentrales zullen gaan lekken. "En dan wil je daar niet bij in de buurt zitten, toch?" stelt de Belg de retorische vraag. Een definitieve schuilplek heeft Geryl nog niet gevonden. "We zijn momenteel aan het kijken in Malawi, Madagaskar en Ethiopië. Ik weet nog niet zeker of we in de diepte of in de hoogte zullen schuilen. Bergen kunnen zinken en grotten kunnen onderlopen."

Wat Geryl wel zeker weet, is dat hij zorgt voor overlevingspakketten, waarmee hij en zijn handlangers twee jaar vooruit kunnen om de roerige periode op aarde te doorstaan. Maaltijdrepen, die de hoeveelheid benodigde calorieën en voedingsstoffen per dag bevatten, moeten daarvoor de oplossing gaan brengen. Alle geïnteresseerden mogen Geryl tijdens zijn overlevingstocht vergezellen. "Er hebben zich al vierhonderd mensen bij mij aangemeld", licht de onderzoeker toe. Overleving na 2012 raakt de handlanger wel in zijn portemonnee. "Iedereen die mee gaat dient 10.000 euro te betalen. Dit in verband met de reis naar Afrika en het voedsel voor maximaal twee jaar." De onderzoeker vindt het zelf geen astronomisch geldbedrag. "Het is misschien wel veel geld, maar als je je huis verkoopt is het niets. Mijn eigen geld is in 2012 in ieder geval op." De insteek van Geryl is dat bij een vernietiging van de beschaving, geld niets meer waard is, dus dat je het dan beter op kunt maken. Maar wat, stel je eens voor, wat als er nou eens helemaal niets gebeurt op die 21ste december. Wat als het noodlot plotseling toch niet toeslaat? Geryl: "Onmogelijk. Het gebeurt, daar is geen twijfel over mogelijk!"

Een avondje Shownieuws

(M)ilika Peterson: "Goedenavond dames en heren, welkom bij Shownieuws. Ik ben Milika Peterzon."
(V)iktor Brand: "En ik ben Viktor Brand. Welkom bij Shownieuws."

*

Vandaag in Shownieuws:
Patty Brard herstellende van zware buikoperatie, Marco en Leontien Borsato ontsnapt aan de vliegtuigramp voor de kust van Brazilië en Wesley Sneijder en Yolanthe gespot in innige houding op besloten VIP-feest.

*
M: Patty Brard is momenteel herstellende van een zeer zware buikoperatie. De 54-jarige presentatrice liet gisteren een achtergebleven jeugdpuistje, vlak onder haar navel, verwijderen. Hoewel het allemaal nog erg gevoelig is, wilde onze Patty vanmiddag wel reageren voor onze camera's.
"Jaaa, het is toch verschreeekkelijk. Dat miezerige dingetje zat er al vanaf mijn veertiende, maar nu moest het toch echt eens weg. Elke maand kon ik het groene kopje weer uitdrukken, dan houdt het een keer op hoor. Je wordt er dan moedeloos van."
M: Gelukkig verliep de operatie voorspoedig, al kan Patty haar buik nog niet volledig meebewegen. "Nee inderdaad, tijdens het poepen kan ik mijn bovenlichaam niet kaarsrecht houden, dat is dus een beetje rottig de komende weken. Verder zit ik onder de pijnstillers, want de pijn is natuurlijk verschreeekkelijk. Maar het leven gaat door, ik ben blij dat ik het gedaan heb. Het ziet er nu zoooveel mooier uit. Ik voel me weer hartstikke sexy als ik in mijn Zweedse lachspiegel kijk."
V: Nou, die Patty toch. Veel beterschap en gelukkig zien we haar maandagmiddag weer terug in Shownieuws.

*

V: Dan is het nu tijd voor iets heel anders, Milika.
M: Ja, Viktor, dat klopt. Marco Borsato en zijn vrouw Leontien ontsnapten vorige week maar ternauwernood aan de dramatische vliegramp voor de kust van Brazilië. De zanger en actrice waren in Argentinië voor Marco's nieuwe film toen het noodlot toesloeg. Marco vertelt er zelf over:
"Ja, het is allemaal een beetje eng hoor. Over achttien dagen vliegen we zelf terug via Rio de Janeiro. Het had dus net zo goed ons vliegtuig kunnen zijn. De schrik zit er dus goed in!"
V: Door het oog van de naald, zou je dus wel kunnen zeggen. De zanger en zijn vrouw maken het naar omstandigheden goed en zullen dus zoals gepland over achttien dagen terugkeren naar Nederland, waar ze ongetwijfeld een warm welkom te wachten staat.

*

M: Dan tot slot: Wesley Sneijder en Yolanthe gespot in romantische houding op een VIP-feest.
V: Het kersverse showbizzkoppel was aanwezig bij de verjaardag van Lange Frans, die speciaal voor deze gelegenheid Paradiso in Amsterdam had afgehuurd.
M: Eenmaal op het besloten VIP-feest, hadden de twee het erg naar hun zin, weet ook roddelfotograaf Joop van Tellingen ons te vertellen. Hij was ook aanwezig op het feest en we hebben hem nu aan de telefoon. Dag Joop!
"Dag Milika. Ja, wat een lekker stel is dat toch he, Yolanthe en Wesley. Ik kan je zeggen, ze hadden het erg naar hun zin. Samen liepen ze de hele avond rond, hebben nog even gedanst en hadden vooral erg veel lol."
M: Ja Joop, ze werden zelfs in een innige houding gesignaleerd?
"Och Milika, laat me er niet over beginnen. Het is toch geweldig he, dat lekkere stel. Ja, ze liepen hand in hand naar de eettafel. Zeg maar tussen de bitterballen en de borrelnoten in gingen ze staan en toen gaf Wesley zijn Yolanthe een lekkere smakkerd op d'r wang. Wat een lekker stel."
M: Joop bedankt voor je medwerking. ("Graag gedaan")
V: Nu schakelen we live over naar Volendam, want ook daar is geschokt gereageerd op de gebeurtenissen in Paradiso, toch Maureen?
"Ja Viktor, de hele buurt is uitgelopen. Yolanthe en Wesley op een VIP-feest in Paradiso. Ik sta naast John Keizer, die hier visboer is. John, wat vind je hier nou van?
'Ja het bewijst maar dat Yolanthe geen trouwe vrouw is he. Jan doet er veel beter aan om een nuchter palingvrouwtje aan zijn vishaakje te slaan.'
En wat vindt u hiervan mevrouw?
'Tis verschrikkelijk. Ik heb thuis ook wat tranen weggepinkt kan ik je vertellen. Ik vind het zo erg voor Jan. Dat hij dit op televisie moet zien. Het is zo'n leuke jongen, dit verdient hij niet! Dit wens je niemand toe!'
Maureen du Toit, vanuit Volendam. Terug naar jullie Viktor en Milika."
M: Dankjewel Maureen.

*

V: Dan is er nu een einde gekomen aan Shownieuws, Late Editie.
M: Wilt u op de hoogte blijven van het laatste shownieuws, kijk dan op teletekst pagina 800 of sms SHOW Aan naar 2323. Voor nu een fijne avond!
V: Fijne Avond!