Oke, eerlijk is eerlijk: de laatste actie van mijn werkgever Albert Heijn was niet zo'n succes. De 'laagste prijs garantie' zorgde voor boze klanten, veel onduidelijkheid over de actievoorwaarden en nog meer negatieve publiciteit. Maar om er nou een hobby van te maken om van de actie te kunnen profiteren, gaat ik wel erg ver, vonden mijn collega's en ik. Toch lopen er genoeg mensen rond die er alles aan doen om wat gratis flessen cola in de wacht te slepen.
Zoals die vrouw met rossig, krullend haar het bij de Albert Heijn Mirocenter altijd voor elkaar krijgt om 35% stickers te ontvangen om de meest onbenullige en uiteenlopende redenen en ze bij elke actie wel een addertje onder het gras vindt, werd ons filiaal aan de Eschmarkelaan vrijdagavond weer verrast door een bezoek van een inmiddels vaste actieprofiteur. De bewuste jongen loopt samen met een vriend door de winkel, zet zes flessen cola in zijn winkelwagentje en loopt de kassa voorbij, rechtstreeks naar de informatiebalie. Aldaar frommelt de jongen een papieren foldertje uit zijn binnenzak, met daarop grote groene cijfers en letters. 'Het is weer zover', lijkt Chantal achter de informatiebalie te denken. De jongen, zelf werkzaam bij de Miro, heeft er een hobby van gemaakt om tijdens de laagste prijs garantie zoveel mogelijk producten gratis te krijgen. Er is niks tegen in te brengen, want de jongen heeft gelijk: bij een lokale buurtsuper in Wageningen zijn de flessen Coca Cola net iets goedkoper dan bij de Albert Heijn. De zes flessen in zijn mandje krijgt hij gratis mee. 'En een appeltaartje?', vraagt hij brutaal, maar geheel conform de actievoorwaarden. 'Die hebben we niet meer', zegt Britt van het brood, die net haar laatste zoeternijen heeft verkocht. Teleurgesteld, maar zelfvoldaan stapt de jongen de winkel uit. Zwaaiend rijdt hij weg in zijn auto.
Op dat moment hebben we woorden te over om de trieste daad van de jongen te veroordelen. Bellen met een vriend in Wageningen, het foldertje laten opsturen per post en de auto pakken naar de Eschmarke: het moet allemaal bijna net zoveel hebben gekost als dat het de jongen heeft opgeleverd. En hij werkt nog bij Albert Heijn ook! Het is een schande. Dat laatste blijkt niet meer te kloppen. De jongen, een aardige gozer en bovendien een vaste lezer van mijn blog, heeft zijn drie contractjaren uitgediend en krijgt in deze crisistijden geen contract voor onbepaalde tijd aangeboden. Daarentegen staan vanaf volgende week weer twee 16-jarige giechelkontjes klaar om voor 2,50 euro per uur met chagrijnige gezichtjes quasilaks wat kassatoetsen in te drukken. 'Heeft u een Bonuskaart, meneer?' Het is de harde waarheid van de supermarktenwereld. De jongen draaide zijn laatste week en dit was zijn afscheidscadeau. Kan ik het hem nog steeds wel kwalijk nemen?
We gaan negen maanden terug, wanneer mijn laatste dagen bij de Miro geteld zijn. Vier jaar heb ik er dan gewerkt en ik ben toe aan iets nieuws, zoals de gloednieuwe promowinkel in de wijk De Eschmarke. Voor het eerst schrijf ik nu over mijn afscheid van de Miro, want, zo heb ik in de voorbije jaren geleerd, schrijf je dingen in frustratie vaak net iets te ruw op. Nu de frustratie en teleurstelling weg is – ik voel me thuis in het gezellige filiaal aan de Eschmarkelaan – kan ik er wat over kwijt. En een teleurstelling was het, de avond dat ik en 10 andere collega's na vier tot tien jaar trouwe dienst bedankt werden met een snoezige teddybeer en een gevuld doosje Merci. Vergeet ik bijna de riante bos bloemen te vermelden. Kosten voor de zaak: 0,0. Alles kon in de computer worden weggescand en zo worden verrekend met de vernietigingen. Het feest mocht bovendien niet uitlopen tot na 23.00 uur en er werd vriendelijk doch indringend verzocht vooral niet teveel alcoholische versnaperingen te drinken. Het zou toch eens wat kosten. De snoezige teddybeer kijkt tegenwoordig vanuit een kast over mijn kamer, de Merci was binnen dertien uur op en de bos bloemen…. Waar heb ik die ook alweer gelaten? Nee, een groots afscheid was het niet. Daar zijn allen die toen vertrokken het in ieder geval wel over eens. De tijd van leuke afscheidsborrels was toen al voorbij. Tegenwoordig worden er alleen nog handen gegeven. Als je gelukt hebt, althans, want er zijn andere voorbeelden te noemen.
Terugkomend op onze actieprofiteur. Triest of niet? Met het naderende einde van je contract – die je drie jaar fatsoenlijk hebt uitgediend – en de handdruk in het vooruitzicht kun je je toch geen beter afscheidscadeau wensen dan 24 pakken Mars ijs, 20 dozen crackers, 36 Mona puddingen en 16 sixpacks flessen cola? Ik trek mijn woorden terug, al had ik mijn daden wel tot mijn eigen filiaal beperkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten