Afgelopen donderdag had ik een crematie. Nare woordencombinatie is dat eigenlijk, een crematie 'hebben'. Alsof het een tuinfeest is bij de achterbuurman die vorige week 43 is geworden: "Nee, ik kom niet sjoelen vanavond, ik heb een crematie." 'En volgende week?' "Euhm, nog niet zeker, ligt eraan wat mijn tante doet." Maar crematies en begrafenissen zijn bepaald geen feest, hoewel het soms anders doet vermoeden als ik de ontvangstruimte rondkijk.
Halverwege de ontvangstruimte, een grote kale zaal waar zich wel bijna driehonderd mensen hebben verzameld, knipperen twee bordjes: 'Stilte'. Voorzichtig proberen enkele mensen de gemoederen te bedaren door onderwijzend te sissen, maar velen schijnen dit niet te horen. "Ach Ans! Hoe is het? Waar ga je dit jaar naartoe op vakantie?" klinkt het links achter mij. "Ja, mijn zwager had daar ook altijd wel last van hoor, hahahaha" buldert een oude oma aan mijn andere zijde. En ergens verderop nemen drie grijzende mannen rustig het laatste voetbalnieuws door. Het gebeurt bij elke crematie, ik heb het bij de enkele plechtigheden in mijn familie ook meegemaakt. Mensen die het fatsoen niet hebben even hun mond te houden. Die een crematie gebruiken om oude contacten weer op te ratelen. Die getooid in bloemetjesjurk de ceremonie komen bijwonen. Waarbij alleen een hoed met veren ontbreekt om tot Prins Carnaval te worden omgedoopt.
Als ik dood ben, ben ik dood. Hopelijk ben ik dan een gelukkige, gezonde, oude man geworden, maar dat heb je slechts gedeeltelijk in je eigen hand.
Bij mijn crematie mag iedereen komen die maar wil.
Gekleed in blauw en zwart, want dat vind ik mooi.
En iedereen mag iets zeggen. Positief of negatief, dat deert niet.
Er mag worden gehuild, hoeft niet.
Er mag ook een kleine beetje worden gelachen, zolang het maar om mij is.
En alleen een lieve lach.
Een glimlach als van een kind.
Of een droevige lach.
Geen schaterlach.
Ook geen 'Donald Duck lach' die de hele bende bij elkaar knettert.
Er is koffie.
En fris.
Geen bier, zoals ik eens in de familie meemaakte. Bier, broodjes en hapjes: Het leek wel een bruiloft. In Duitsland hebben ze daar ook een handje van bij begrafenissen. Na de begrafenis vliegen daar hele broodmaaltijden over de tafels. En de laatsten gaan zwalkend van de drank naar huis.
Er is wel cake.
Euroshopper Cake.
Want die is goedkoop.
En lekker.
En vet.
Zo denkt iedereen 's avonds bij het uitwassen van de vetvlekken nog één keer aan mij.
Een afscheidscadeau.
En bij de ontvangstruimte staan vijf hele grote borden:
- STILTE -
Geen opmerkingen:
Een reactie posten