Het drumstel van Kane

Ik had er zo achter kunnen gaan zitten, als ik had gewild. Het drumstel van Kane, op het grote concertpodium in Ahoy. De technici van Vrienden van Amstel Live zouden gek opkijken en mij wellicht verzoeken om achter het instrument weg te komen, maar ze zouden mij het niet af kunnen pakken. ‘One moment of fame’, even met het houten stokje de goudbruine bekkens pareren of stiekem de toonladder van C mineur op het keyboard aanslaan. Even de microfoon betasten waarop Jan, Nick en Simon enkele uren later zouden sputteren. Niets had me tegen kunnen houden.
Niet veel later zouden de bandleden van Kane de soundcheck zelf doen, al ware het maar voor even. En zonder leadzanger Dinand Woesthoff. Tja, je bent een leadzanger of niet he?

Vrijdagmiddag, backstage bij de voorbereidingen op Vrienden van Amstel Live. Zomaar? Nee, want ik mag meelopen met de Oldenzaalse Wajong-ambassadeur Cor Kamphuis, die samen met collega-ambassadeur Guus van den Dungen in het zonnetje wordt gezet door de UWV. Cor en Guus trekken met z’n tweeën het hele land door om bedrijven kennis te laten maken met de Wajong – zeg maar de AOW voor jonggehandicapten – en wat de mogelijkheden zijn om een Wajonger op een goede manier in het bedrijfsleven te laten integreren. Volgens Cor krijgen deze mensen al snel een stempel opgedrukt en durven werkgevers een dienstverband niet aan te gaan. Een duidelijke en kwalijke zaak dus, die Cor en Guus als ambassadeurs aan de kaak proberen te stellen.

Het was een leuke dag in Ahoy, maar het contact met echte sterren bleef helaas uit. Ze vonden het klaarblijkelijk niet nodig om voor het vijfde concert nog te moeten oefenen.
Besloten wordt een rondje kleedkamers te doen. Altijd leuk. Even binnenvallen bij Het Goede Doel van Henk Westbroek (er wordt daar zo te ruiken behoorlijk wat afgerookt), Xander de Buisonjé (inclusief breedbeeldtelevisie en massagetafel) en Van Velzen. Bij laatstgenoemde wordt de deur na het kloppen verrassend van binnenuit geopend. Een ongeschoren gestalte kijkt ons vriendelijk aan. Geen Van Velzen. Wel zijn crew, die wordt getrakteerd op het promotiepraatje van Cor. En ze lijken het niet erg te vinden. Integendeel; ze luisteren aandachtig naar wat de Wajonger te vertellen heeft. Zo wordt het dagje uit van Cor gedeeltelijk toch een werkbezoek.

Op de terugweg naar Oldenzaal (er moest immers nog voor elf uur ’s avonds een twee pagina’s vullend artikel worden geschreven) krijg ik gezelschap van Cor, die meerijdt. Er zouden nog boeiende gesprekken volgen, waardoor mijn kennis over de Wajong en het ambassadeurschap daarvan een flinke opsteker heeft gekregen.
Maar niet alleen de Wajong krijgt aandacht. Ook de begeleidster namens het UWV zou Cor ter sprake brengen.
“Een pittige meid he?”
En ik knik. Dat kan ik alleen maar bevestigen.