Het Oranje-gevoel

Daar zit je dan, in de kantine van je voetbalclub met een aantal andere leden, voor het grote scherm. Wachtend op de aftrap van de veelbesproken wedstrijd tegen Italië. Ik kijk nog even rond als de manschappen van beide landen het veld oplopen. Vrijwel iedereen is uitgedost in Oranje, of heeft in ieder geval iets oranjes aan. Ik niet. Ik heb het Oranje-gevoel verloren ergens tussen de uitschakeling op het EK 2004 en de eerste wedstrijden onder Marco van Basten.

Owjee, het volkslied begint. Gelukkig eerst Italië. Mooi gezicht, al die behaarde en met tattoes beschilderde mannen die het Fratelli d’Italia (broeders van Italië) uit volle borst zingen. Het Wilhelmus is aan de beurt en de hele voetbalkantine staat op. Tot mijn verbazing heeft mijn vader zich zelfs van zijn stoel geworpen. Ik niet. Trouw als ik ben aan de Nederlandse vlag, ik ga niet met een twintigtal Oranjefans voor een diascherm het volkslied zingen. Mijn Oranjegevoel is immers verdwenen, ergens tussen… nouja jeweetwel.

Ik schenk me een biertje in en ga zitten voor de wedstrijd. Een gelijkspel, zo was mijn eerste voorspelling. Nederland kon naar mijn mening onder Van Basten immers geen effectief voetbal laten zien. Sinds gisteren. Maandag 9 juni gaat de geschiedenisboeken in als de dag dat ik mijn Oranje-gevoel heb teruggekregen. Wat heb ik geklapt bij het eerste doelpunt van Van Nistelrooij en ik heb gejuicht bij de tweede van Sneijder. Wat wil je ook, als je de knotsgekke voetbalfanaten van de club voor het scherm ziet springen, dansen, schreeuwen en raar ziet doen. De 3-0 van Van Bronckhorst was de genadeslag, ik moet bekennen dat ik stiekem heb geschreeuwd! Uit mijn hoofd was de laatste keer dat ik me zo heb opgewonden om het Nederlands Elftal tijdens de uitschakeling tegen Portugal op het EK 2004.

Tevens moet ik opbiechten dat na al mijn kritiek op Marco van Basten ik deze na de wedstrijd tegen Italië voor even heb ingetrokken. Nederland stond tactisch zoals het moest staan. De sterke mannen (Boulahrouz, Ooijer, Engelaar, Kuyt) in de basis. Lekker de lange bal hanteren, die Italianen helemaal gekmakend. Marco, waarom heeft het niet altijd zo gekund?
Sinds het ‘voetbalpensioen’ van Marc Overmars in 2004 heb ik geen favoriete voetballer meer gehad. Daar is gisteren een eind aan gekomen, want Boulahrouz is mijn nieuwe held. Hij bewees precies waarom ik zondag de loftrompet met hem aanstak.

Je zult me vrijdag en dinsdag niet opeens met de Heineken Trom-pet zien lopen en met een welpiecap al evenmin. Maar wat zal ik juichen als Nederland blijft winnen en een opmars probeert te creëren naar die EK-finale.

Lieve Lezers, mijn Oranje-gevoel is terug!