Brugklas

De scholen zijn weer begonnen. Ja mensen, het is weer zover.
Ik kan niet wachten om ’s ochtends rond acht uur al die brugklassertjes gehaast en met overdreven ingepakte rugzakken, slingerend over de Van Deinselaan te zien fietsen.
Het doet me denken aan hoe ik zelf voor het eerst naar school vertrok.
‘Twee boeken voor Nederlands. Deel A en B. Laat ik ze allebei maar meenemen, dan is het altijd goed.’
Aan het eind van de dag pakte ik alle twintig boeken weer braaf uit, om tot de conclusie te komen dat ik er maar drie gebruikt had.
Een paar jaar later ging het anders. Toen nam ik pas een boek mee naar school, als ik het echt nodig had.
Resultaat: bijna elke dag een halflege tas en de broodtrommel die voor opvulling zorgt.

Achja, de brugklas.
Die goede oude tijd.
De spanning, die maanden van tevoren al begint, maar na het afsluiten van de CITO-toets pas echt toeneemt. Dan begint het zoeken naar de nieuwe school.
Bij mij werd het Zuid. Het Stedelijk Lyceum.
‘De school waar iedereen een mes draagt’, zo werd hier en daar al geroddeld. Messen heb ik er nooit gezien, op school, behalve in het lokaal van verzorging.
Over verzorging gesproken, daar noem ik ook een vak. Alles wat er in deze nutteloze uren werd verteld ging bij mij het ene oor in en het andere uit. Nu weet ik dus spijtig genoeg nog steeds niet hoe die wasmachine van ons werkt!

De brugklas op Zuid.
Het is even wennen, al die regels.
Zo mag je bijvoorbeeld tijdens de pauze niet in het midden van de aula gaan zitten.
Nouja, het mag wel, maar het is je sterk afgeraden.
Elk jaar zijn er weer enkele gewetenloze figuren die het erop wagen.
En elk jaar worden ze binnen enkele minuten weggejaagd door een regen aan kleingeld, dat vanaf boven, vanaf de befaamde vide, naar ze toe wordt geworpen.

Het eerste jaar op de grote school.
Elke vijftig minuten de bel. Een monotone pieptoon die je tien seconden lang irriteert.
En dan: tas inpakken, opstaan en rennen. Wurmend door de massa.
Hoe sneller hoe beter.
Want als je niet binnen vijf minuten in het andere lokaal bent, dan zwaait er wat!
Elke vijftig minuten een bel.
Voordat ik de baard in de keel kreeg, had ik het tot mijn kunst verheven om de bel exact te kunnen imiteren. Dat heeft me in het tweede jaar zelfs wat strafwerk gekost, bij de strenge mevrouw Huizingh van Duits.
Tien minuten voor het einde van de les, imiteerde ik onopvallend de bel. De klas stond op en liep het lokaal uit.
Mevrouw Huizingh pakte haar tas.
Ik stond even later buiten in de schijnwerpers en natuurlijk mocht iedereen weten dat ik het was, van die bel. Jammer genoeg stond mevrouw Huizingh in de deuropening.
En terwijl de echte bel klonk, ging de grijze bos krullen van Huizingh gebukt over ‘Na Klar!’ Gedecideerd wijzend naar de woordenlijsten die ik zou moeten gaan overschrijven.

Een jaartje brugklas.
Drie disco’s en een kerstbal, dat had je nog nooit meegemaakt.
Ja, met kerst deed je wel iets oubolligs op de basisschool. Met z’n allen in de klas, met een plastic bord op je met papieren kleed gedekte schooltafel. En dan gezellig aan het kerstdiner, tientallen kaarsjes die voor het prille licht zorgen.
Nee, dan gaat het er op de middelbare school wel anders aan toe. Daar waren disco’s die tot elf en soms wel tot twaalf uur duurden!
Dansen deed je niet, of amper. Alleen schuifelen, daar was je nog wel voor te porren.
Zodra de bekende ballads - ik noem de titelsong van Titanic of Notting Hill - aanvingen ging men op zoek naar een danspartner. En daar stond je dan, op de dansvloer. Nouja, ik vaker niet dan wel. Dus daar stond ik dan te kijken hoe er langzaam werd geschuifeld over de met cola en andere smerigheid besmeurde dansvloer.

Een heel jaar brugpieper.
En dan is het voorbij, dan ga je naar de tweede klas.
Met een nieuwe lading brugpiepers die de school komt verkennen.
En dan ben jij degene die ze uitlacht en plaagt.
Dan begint de nieuwe tijd.
De tassen worden lichter, de schooldagen korter.
En als je echt oud genoeg bent, dan mag je elke dag bekijken, hoe duizenden scholieren zich met chagrijnige koppies naar school begeven.
De brugklas, die goede oude tijd.